Σαν χθες και σήμερα, το 1955 παίχτηκε η τελευταία πράξη του δράματος της ελληνικής μειονότητας της Κωνσταντινούπολης, αφού το άγριο, οργανωμένο πογκρόμ εναντίον των Ελλήνων της Πόλης (φόνοι, τραυματισμοί, βιασμοί, καταστροφή μνημείων, καταστημάτων και σπιτιών, βανδαλισμοί εκκλησιών και τάφων) οδήγησε χιλιάδες από αυτούς στη φυγή από τις πατρογονικές τους εστίες. (Οι συνθήκες ζωής για τους Έλληνες μειονοτικούς είχαν ήδη γίνει αφόρητες για διάφορους λόγους (απαγόρευση χρήσης των μειονοτικών γλωσσών, απαγόρευση της πρόσβασης σε μια σειρά από επαγγέλματα, ειδικοί φόροι μόνο για μειονοτικούς και ιδίως συστηματικοί διωγμοί, με βασικότερο αυτόν του 1955).
Κάποιοι γύρισαν πρόσφατα, με την κρίση, χωρίς όμως ποτέ η μειονότητα να μπορέσει και πάλι να φτάσει το επίπεδο της ακμής της των αρχών του προηγουμένου αιώνα. Φυσικά, λίγοι πια το θυμούνται, ίσως γιατί ο "πολιτικώς ορθός" λόγος μοιάζει να μην επιτρέπει αναφορές σε τέτοιου είδους ιστορικά γεγονότα.
Εγώ όμως θυμάμαι ακόμη το βλέμμα του παππού, όταν διηγούνταν πώς έκρυψε τα δύο μικρά παιδιά του πίσω από τον πάγκο με την ταμειακή μηχανή του καταστήματος με τα υφάσματα που διατηρούσε, πώς οχυρώθηκε κι αυτός πίσω από αυτόν τον πάγκο κρατώντας ένα εννιάρι περίστροφο, και πώς έκρυψε τη γιαγιά η εβραία γειτόνισσα. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, γιατί μέσα στη φωτιά φαίνεται το ατσάλινο ήθος αυτών που σώζουν άλλους, κι αυτοί πρέπει πάντα να μνημονεύονται γιατί ψηλώνουν τον άνθρωπο. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, γιατί το δίκιο είναι ζόρικο πολύ. Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε, για να μπορούμε να ορθώνουμε το ανάστημά μας απέναντι σε κάθε αντίστοιχη βαρβαρότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου